در سال 1949 ، جورج اورول ، نویسنده انگلیسی ، رمان آینده خود (1984) را در مورد جهانی حاکم بر ذهنیت “برادر بزرگ” منتشر کرد که در سیستم هایی تجسم یافته است که حرکات و ساکنان شهروندان آن را با هدف اصلی کنترل و کنترل کنترل می کنند.

آیا تخیل اورول در تصور او از جهانی که وسایل مشاهده در همه ابعاد زندگی او گسترده است ، تا این حد پیش رفته است؟

به گزارش دیلی میل ، اورول حتی در سرزمین مادری خود ، انگلیس ، از واقعیت خیلی دور نبود. یک دوربین نظارت موقت برای اولین بار در لندن هنگام جشن های تاج گذاری ملکه الیزابت فعلی در سال 1953 ، سه سال پس از مرگ اورول استفاده شد و انتشار آن به طور گسترده و مداوم در دهه 1960 آغاز شد.

اما نظارت بر مردم هرگز بهانه ای نبوده است كه مقامات برای نصب دوربینهای مداربسته در خیابانها ، اماكن عمومی و سرانجام در بازارها استفاده كرده اند. مشکلات امنیتی در انگلیس به طرز تهدیدآمیزی ظاهر نشد تا اینکه در دهه 1970 و 1980 ، زمانی که ارتش جمهوریخواه ایرلند یک بمب گذاری را در پایتخت و سایر شهرها آغاز کرد.

پیش از این ، دوربین های نظارت خیابانی عمدتا برای کنترل تخلفات رانندگی مورد استفاده قرار می گرفتند ، اما با توسعه باور نکردنی فن آوری های خود و شدت گسترش آنها ، به سرعت به یکی از اصلی ترین ابزارهای کنترل امنیت تبدیل شد ، به طوری که آنها در کارخانه ها ، دفاتر حضور دارند ، مدارس و حتی خانه ها.

این روزنامه می گوید امسال جهان شاهد رسیدن تعداد دوربین های نظارتی به یک میلیارد دستگاه است. به ازای هر هشت نفر در سطح زمین یک دوربین. امروز ، لندن بیشترین تعداد دوربین نظارتی را در جهان خارج از چین دارد که پکن پایتخت آن 1.15 میلیون دوربین دارد ، معادل یک دوربین برای هر هزار نفر. اما لندن از نظر تراکم دوربین نسبت به جمعیت (حدود 628000 دوربین برای 9 میلیون نفر) رتبه اول را دارد. در مقابل ، اسکندریه در مصر از نظر دوربین های مداربسته یکی از کم جمعیت ترین شهرهای جهان است (فقط 122 دوربین).