سیاره هایی که زمانی در معرض نیروی جاذبه عظیم یک ستاره کوتوله سفید قرار گرفتند ممکن است به عنوان آلاینده های فلزی در اطراف این ستاره های سوخته ظاهر شوند. امضای لیتیوم و پتاسیم از کوتوله های سفید آلوده ممکن است به محققان اجازه دهد تا ترکیب فلزی چنین سیارات فراخورشیدی و دیگر اجرام سنگی را بازسازی کنند.

کوتوله سفید همان چیزی است که پس از تخلیه سوخت ستاره کوچک – پس از ادغام کل هیدروژن در هلیم و کل هلیوم در کربن و اکسیژن – باقی مانده و لایه های خارجی آن را جدا می کند. بقیه هسته ستاره ای بسیار متراکم است ، جرمی قابل مقایسه با خورشید در حجمی قابل مقایسه با زمین است.

معمولاً جاذبه کوتوله های سفید به این معنی است که عناصر سنگین تر از هیدروژن و هلیوم به سرعت در زیر سطح فرو می روند. اما در بعضی موارد ، کوتوله های سفید نشانه هایی از آلودگی جوی را از عناصر سنگین تر نشان می دهند. این آلودگی به دلیل یک ستاره مرده است که اجسام سنگی را از سیستم سیاره اطراف خود خارج کرده و بلعیده است.

دانشمندان اکنون مقادیر لیتیوم ، سدیم ، پتاسیم و کلسیم را در اطراف یک کوتوله سفید آلوده اندازه گیری کرده اند تا میزان فراوانی عناصر در سیاره خارج از باستان که از فلزات منشا گرفته اند را تعیین کنند. این امر به ویژه برای درک تاریخچه فراوانی لیتیوم ، که نسبت به سایر عناصر اطمینان بیشتری دارد ، بسیار ارزشمند است.

پس از تشکیل بیشتر فلز در پنج دقیقه اول پس از انفجار بزرگ ، لیتیوم به طور مداوم توسط واکنش های هسته ای ستاره ای مصرف می شود. با این حال ، سیارات و سایر اجرام سنگی لیتیوم را حفظ می کنند. اما از آنجا که منظومه شمسی ما فقط 4.5 میلیارد سال قدمت دارد ، تاریخچه فلزی که به عقب برمی گردد تنها با مشاهده ستاره های بسیار قدیمی یا سیارات خارج از کشور می تواند کمی شود.